Happy face!

Onlangs hebben wij al even mogen proeven van onze nieuwe vrijheid. Een voorgerechtje, zeg maar...

Het overweldigende succes van onze crowdfunding heeft meteen ook een 2e droom in vervulling laten gaan: onze eigenste Huckleberry Hiking Cart. Eind januari was het zover, de fun kon gaan beginnen. Na een heerlijk avondje monteren, afstellen en oefenen om de Cart ineen te steken en terug uiteen te halen, waren we helemaal klaar voor het échte werk. Ik was heel benieuwd of Obe onze testrit tijdens de Kerstvakantie onthouden had. Toen ik hem erin zette om de riempjes van zijn stoel af te stellen, werd het snel duidelijk!

Dus enkele dagen later, op een winterse maar zonnige zondag, trokken wij richting de Vlaamse Ardennen. Bestemming Muziekbos, waar we meteen de "trekkar" in uitdagend terrein konden testen, net zoals wij dat het liefste doen. Obe genoot met volle teugen van zelf stappen door de modder, takken kraken, maar minstens even hard van de trekkar met sherpa mama voorop. We moeten nog eens op zoek naar een duidelijker en geschikt woord voor dit hiking hulpmiddel, want Huckleberry Hiking Cart is best een mond vol. Verder dan trekkar (van trekking en tevens ik die de kar letterlijk vooruit trek) ben ik nog niet gekomen. Wie een betere suggestie heeft, laat zeker weten! ;-)

Voortaan kunnen wij eender welk terrein trotseren: zonder beperkingen of grenzen op stap. Wie had dat ooit durven dromen!

Alhoewel… op onze eerste echte testrit werden we toch al meteen geconfronteerd met het feit dat zelfs onze bossen en natuurdomeinen niet overal even toegankelijk zijn…  dikke takken, boomwortels, stenen, rotsen, modder, beken… no problemo, overal gingen wij vlotjes over en doorheen! Maar de voetgangerssluizen die je hier en daar aan de ingang van natuurdomeinen vindt, daar konden wij niet door. Daar waar de mens zich bemoeit met de natuur, daar liggen voor ons de letterlijke drempels. Maar een Mazyntje krijg je niet rap klein hé, ah neen, dat zijn we sowieso al! 🤣 Dankzij het betere klim- en tilwerk geraakten we er toch voorbij. Gelukkig hadden we een extra paar sterke klimmersarmen mee! En een wheelie, die kwam ook van pas.

Het werd dus een waardevolle en erg leerrijke tocht in het Muziekbos met een heerlijk winters zonnetje op onze snoet. Een bos, gezonde buitenlucht en een streepje avontuur: meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn, toch?

En onderweg leerden we een nieuw Obe gebaar met klankwoord erbij. Het heeft eventjes geduurd tot den euro gevallen was. Maar het was Obe zijn versie van pannenkoek! Want ja, ik had verteld dat we achteraf nog een pannenkoek zouden gaan eten. Zo gezegd zo gedaan: op de terugweg zijn we in Maarkedal gestopt bij Pascale en Danny van Bergs and Cobbles (Cycling Bar en B&B). Het was er net geutelingen weekend. Een beloning die we na onze stevige workout dubbel en dik verdiend hadden. Ondanks de wel 100 pannenkoeken die Obe tijdens onze tocht benoemde, heeft hij die overheerlijke geuteling uiteindelijk zelfs niet willen proeven. Mijn hand wegduwen, zijn hoofd wegdraaien met een vies gezicht erbij... het staat in schril contrast met zijn enthousiasme bij het woord pannenkoek! Een speciaal ventje... 😂